Fenerbahçe’nin genç basketbolcusu Elif İstanbulluoğlu’ndan diyabetli çocuklara öneriler

Fenerbahçe Alagöz Holding Bayan Basketbol Kadrosu’nun 2005 doğumlu oyuncusu Elif İstanbulluoğlu, Basketfaul’e bir röportaj verdi:

Basketbola ne vakit ve nasıl başladın?

Basketbola 2013 yılında başladım. Ablamın Dereağzı Lefter Küçükandonyadis Tesisleri’ndeki idmanlarına gidip geliyordum. Ablamın idmanlarını izlemeye giderdim. Saha kenarında oturup dikkatlice baştan sona bütün idmanı izlerdim. Bu bir mühlet bu türlü devam etti. Vakitle ablamın antrenörleri “Sen ne vakit basketbola başlıyorsun, haydi seni de basketbol idmanlarına başlatalım“ diyerek beni teşvik ettiler. Böylelikle basketbola başladım. Ablam da şu an Amerika’da hem eğitimine hem de basketbola devam ediyor.

Ablanın da basketbolcu olduğundan kelam ettin. Birbirinizle olan dialoglarınız nasıl? Maçlarınızı takip edebiliyor musunuz?

Ablam aslında benim hakikaten her şeye başlama nedenim. Benim idolüm. Basketbolu ablam sayesinde sevdim. Yoksa annem beni voleybola başlatmayı çok istiyordu. Ancak ben ablamı rol model aldım ve onun yaptıklarını takip ederek gerisinden ilerledim. O benim için güya yolu açmıştı. Bütün zorlukları önden o temizlemişti. Gerisinden ben daha rahat geldim. Zira onu izledim. Yurt dışına gideli altı sene oldu. Evet aralar uzun. Lakin ablam benim bütün maçlarımı izler. Maç hakkında konuşuruz.

Basketbola başladığında diyabet hastası olduğunu biliyor muydun?

Hayır bilmiyordum. Birinci öğrendiğimde 2017 Ağustos ayının başlarıydı. Benim o vakitler diyabet hastalığı ile ilgili en ufak bir bilgim bile yoktu. Olağan hasta olmuşum üzere hastaneye gidip sonra çıkıp olağan hayatıma devam edeceğim üzere düşünüyordum. Fakat o denli değilmiş. Aslında hiç bilmediğim bir yaşama adım attım. Sonrasında her şeye hakim olup neler yapmam gerektiğini öğrendiğimde, bilgilendiğimde diyabetin bana yaşantımda zorluk çıkaracak bir durum olmadığını öğrendim.

Diyabetli olman spor yaşantını nasıl etkiledi?

Bence diyabetin içinde spor olması çok kıymetli bir olay. Denetim edildiği vakit hakikaten çok yardımcı. Sportmen olmak hayatın içinde disiplin ve özveri gerektiriyor. Diyabetin de kendi kuralları var ve o kuralların getirdiği bir disipline sahip. Bu iki olayın disiplinlerini güzel harmanladığımda benim için çok kolay ve sağlıklı bir ömür tarzı oluşuyor.

Profesyonel atlet olma yolunda diyabetli bir birey olarak çevrenden nasıl yansılar aldın?

Bu mevzuda örnek olarak yalnızca Alper Saruhan var. Çok fazla örnek olmadığından ötürü etrafımdaki insanlarda ufak kuşkular ya da acabalar oluştu. Lakin bu bende eksi bir durum yaratmadı. Annem ve babam daima yanımda ve tam manasıyla destekleyici oldular. Nitekim onların dayanağı benim için çok kıymetliydi. Çok yardımcı oldular. Artık ben de sporculuk hayatımda kendime koyduğum gayelerle diyabetin hiçbir şeye mahzur olmadığını tüm çocuklara ve gençlere göstermek, örnek olmak istiyorum.

Diyabet hastası olan ve yıllarca basketbol oynayan Alper Saruhan’la konuşup tecrübelerini tekliflerini aldın mı?

İlk olarak hastanedeyken annem ve babam bağlantıya geçtiler. Ben de birinci kez o vakit Alper abi ile telefonda konuşmuştum. Alper abi bana diyabet hastalığının benim için bir mani değil bilakis bizim üzere atletlere kolaylık bile sağlayabileceğini söyleyerek beni basketbola daha da teşvik edici sözlerde bulunmuştu. Benim üzere birini önümde örnek olarak görebildiğim için bu teşvik edici konuşma bana da çok yeterli gelmişti. Sonrasında TÜBAD’ın düzenlediği bir diyabet farkındalık maçında da bir arada tıpkı alanda oynamıştık. O vakitte yüz yüze tanışmış oldum.

Basketbolun hayatına kattığı artılar nelerdir?

Diyabet ve benzeri rahatsızlıklar için hareket ve spor çok değerli. Bu sebeple diyabet hastalarının spor yapmasını çok destekliyorum. Lakin alışılmış ki bu yapılırken bizim fiziki dengelerimizi çok uygun denetim etmemiz ve kendimizi dinleyip anlayabiliyor olmamız gerekiyor. Zira denetim edemediğimiz vakit aslında bizi biraz içten içe yoran bir durum. Burada disiplin tam manasıyla anahtar söz. Diyabetle ömür her şey kurallı ve denetimli olduğunda olağan bir ömürden asla farklı değil. Diyabeti olan çocuklar bunu unutmasınlar!

Diyabet hastalığı olan ve profesyonel atlet olmak isteyen yaşıtlarına ve küçüklerine neler söylemek istersin?

Bence değerli olan vazgeçmeden etrafınızdan gelebilecek negatif yorumlara kulak vermemek. Diyabet karşı çıkabileceğimiz bir durum değil. Onu uygun anlayıp benimsediğimizde ve kurallara uyduğumuzda spor ile bir arada çok hoş ve yardımcı bir biçimde yaşanabiliyor. Diyabet hiçbir şeye mahzur değil. O sebeble korkmadan ve vazgeçmeden hayatlarında ilerlemelerini tavsiye ederim.

Örnek aldığın oyuncular kimler?

Sonja Vasić, Cecilia Zandalasini ve Breanna Stewart basketbol tarzlarıyla ve karakterleriyle örnek aldığım isimler.

Basketbol dışında neler yapıyorsun?

Ben şu an lise son sınıf öğrencisiyim. Üniversiteye hazırlanıyorum. O yüzden basketbol dışındaki tek aktivitem şu an derslerim. Eğitimime ehemmiyet veriyorum. İkisini birlikte götürmeye çalışıyorum.

Diyabetlilerin spor yapması için ne düşünüyorsun, bu hususta aktif uğraşların var mı? Yani bu mevzuyu toplumsal sorumluluk projesi olarak değerlendirmeyi düşündün mü?

Elime geçen birinci fırsatta bu hususla ilgili çalışmalar yapmak istiyorum. Yapılacaklar listemin birinci sırasında diyebilirim. Aile ortasında dillendirdiğim çok projem var. Katıldığım diyabet farkındalık maçı benim için çok hoş bir örnek oldu. O gün benim üzere birçok beşerle tanışma fırsatı bulmuştum. Bu bana çok güzel gelmişti. Bu proje üzere gençleri ve çocukları bilgilendirebilecek, onları rahatlatabilecek, yanlarında yol arkadaşlarını görebilecekleri pek çok proje yapmak istiyorum. Ayrıyeten burada diyabetli minik çocuklar için bir parantez açmak istiyorum. Onların diyabetlerini tertipli biçimde takip edebilmeleri için günde pek çok sefer ölçüm yapmaları gerekiyor. Bu ölçümleri parmaklarını delerek değil sensörlü sistemlerle yapmaları hayatlarını çok daha kolaylaştıracak bir yol. Devletimiz bu hususta çok değerli adımlar atıyor. Yakın vakitte çocuklar için gereken tüm düzenlemeleri yaparak sınırsız sensör dayanağı ismine da gerekenin yapılacağına inanıyorum. Diyabetli çocukları başka çocuklardan ayıran hiçbir şey yok. Onlar hayatları boyunca her şeyle en güçlü formda gayret edebilecek çok özel bireyler!

Fenerbahçe oyuncusu olmak nasıl bir his?

Ben basketbolu Fenerbahçe’de öğrendim. Kulübün okulu olan Fenerbahçe Koleji’nde eğitim aldım. Topluluğun ve formanın değerini, kıymetini bilerek ve görerek büyüdüm. Bu sebeple benim için kıymetli ve özel. Fenerbahçe rekabetin yüksek olduğu bir o kadarda gelişme imkanı sağlayan bir kulüp. Seyircisi, alanı, imkanları ile bu kulübün modülü olduğum için memnunum.

A Ulusal Ekip forması giymek nasıl bir histi?

En başta birinci sefer olduğu için çok heyecanlıydım. En çok evet buradayım dediğim an İstiklal Marşımızı okuduğumuz andı. Bunu bana ekipte ablalarımda şu an heyecanlısın lakin sen asıl İstiklal Marşımız okunurken heyecanını hissedersin demişlerdi. O kadar haklılarmış ki . Hem heyecan hem de memnunluk birebir anda yaşadım.

Basketboldaki amaçların neler?

Avrupa düzeyinde oynayabilecek bir sportmen olmak istiyorum. Tıpkı vakitte A Ulusal Kadromuzun formasıyla Avrupa’ya, olimpiyatlara gidebilmeyi hedefliyorum.